Ο Απρίλης δεν κατέχει από πασχαλιές....

“….και στο μάκρος της Οδός Αθηνάς ως την πλατεία Ομονοίας,
ω Χώρα, χώρα κάποιες φορές σε ξαναβρίσκω, σαν ακούω
σ’ ένα κουτούκι πάνω απ’ το Μοναστηράκι
ενός μπουζουκιού την παραπονεμένη ανέσα
και τα θούρια και το θόρυβο εκεί μέσα
που μαζώνονται αποκαμωμένοι οι εργάτες με τ’ απόβραδο.

Εκεί που οι επαγγελίες για τη μεγάλη Επανάσταση κρατούν
μια παράξενη αγνότητα ασπροφτέρουγου περιστεριού……”

“….O Απρίλης δεν κατέχει από αμυγδαλιές, κυοφορώντας
πασχαλιές μέσα από τη βουρδουλιασμένη Γη, αναδεύοντας
γνώση και θέληση, αρδεύοντας
προσκυνημένες ρίζες, με εαρινή βροχή.

Το χειμώνα παρηγοριόμαστε, σκεπάζοντας
τη μουσκεμένη ενοχή με λήθη, θρέφοντας
μια ταγκισμένη ζωή με οικοδομές και υπόσχεση ελέους.

Το θέρος μας αιφνιδίασε , καθώς ξεχύθηκε από τη μάντρα της Καισαριανής,
αντάμα με τον ήλιο. Πυργώσαμε συννεφιασμένες ακροπόλεις
και η μπόρα σύρθηκε ως τη γωνία Πατησίων και Στουρνάρα,
εκεί που γιόρταζαν τη λευτεριά και τους χτυπήσαμε…..”

ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ - ΕΡΗΜΗ ΓΗ- Μεταγραφία της ΕΡΗΜΗΣ ΧΩΡΑΣ

Αθήνα, Ερατώ, 1996, Σελ.: 72. ISBN: 960-229-062-5

April is the cruellest month

APRIL is the cruellest month, breeding

Lilacs out of the dead land, mixing

Memory and desire, stirring

Dull roots with spring rain.

Winter kept us warm, covering

Earth in forgetful snow, feeding

A little life with dried tubers.

Summer surprised us, coming over the Starnbergersee

With a shower of rain; we stopped in the colonnade,

And went on in sunlight, into the Hofgarten,


And drank coffee, and talked for an hour.

Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.

And when we were children, staying at the archduke's,

My cousin's, he took me out on a sled,

And I was frightened. He said, Marie,

Marie, hold on tight. And down we went.

In the mountains, there you feel free.

I read, much of the night, and go south in the winter.



T. S ELIOT 'Waste land"

Η άλλη γυναίκα....

Η γυναίκα στο παράθυρο.....

La mujer a la ventana

Salvador Dali

Pablo Picasso

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΑΓΧΟΝΕΣ ΕΙΚΟΝΙΣΤΗΚΑΝ

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΑΓΧΟΝΕΣ ΕΙΚΟΝΙΣΤΗΚΑΝ.........

Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Το φιλί σου δοσμένο την άνοιξη με καίει ακόμα....

ΣΤΗ ΒΡΟΧΕΡΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Το φιλί σου δοσμένο την άνοιξη με καίει ακόμα

μισολιωμένο στα μάγουλα, στα λιγοστά μου πεσμένα μαλλιά

ήταν λαθρόβιο ή εξατμίστηκε εκείνη την ώρα

μέσα στα δάχτυλα ένα τίποτε ένας σπασμός

Το φιλί σου δοσμένο στην άσφαλτο με σέρνει μέσα

σε κλινικές όπου έζησα έγκλειστος, καθώς ξανά

θα γυρίσω εκεί κάποτε όταν έρθει η αρρώστια

Γιατί να δόθηκε, στη βροχερή αποικία που σε γνώρισα

ξέρω, δε θα βρεθεί ποτέ γατρειά

Nίκος - Aλέξης Aσλάνογλου

"Δεν ξέρω πως συμβαίνει, μια σπίθα τόση δα να με ζεσταίνει"

"Με μεθάς, με γελάς, με χαϊδεύεις, με χτυπάς, με πονάς στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων με οδηγάς"

Γιάννης Αγγελάκας

Do You Love Me?

I found her on a night of fire and noise

Wild bells rang in a wild sky

I knew from that moment on

I'll love her till the day that I died

And I kissed away a thousand tears

My lady of the Various Sorrows

Some begged, some borowed, some stolen

Some kept safe for tomorrow

On and endless night, silver star spangled

The bells from the chapel went jingle-jangle

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Like I love you?

She was given to me to put things right

And I stacked all my accomplishments beside her

Still I seemed so obselete and small

I found God and all His devils inside her

In my bed she cast the blizzard out

A mock sun blazed upon her head

So completely filled with light she was

Her shadow fanged and hairy and mad

Our love-lines grew hopelessly tangled

And the bells from the chapel went jingle-jangle

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Like I love you?

She had a heartful of love and devotion

She had a mindful of tyranny and terror

Well, I try, I do, I really try

But I just err, baby, I do, I error

So come find me, my darling one

I'm down to the grounds, the very dregs

Ah, here she comes, blocking the sun

Blood running down the inside of her legs

The moon in the sky is battered and mangledb

And the bells from the chapel go jingle-jangle

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Like I love you?

All things move toward their end

I knew before I met her that I would lose her

I swear I made every effort to be good to her

I made every effort not to abuse her

Crazy bracelets on her wrists and her ankles

And the bells from the chapel go jingle-jangle

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Do you love me?

Do you love me? Like I love you?

words by Nick Cave

music by Nick Cave,Martin P.Casey

Ίσως το αλάτι της, ίσως το φάσμα της

Άκουγα πέταλα σαν υγρά δηνάρια

και εκείνη λες και διάβαινε λόφους αλάτι

κατά τη Λάρνακα, στη μούλα της καβάλα

Περίμενα μέσα στα δροσερά κλωνάρια

δαγκώνοντας τον καρπό της μυρτιάς

τα μάτια μου τα αγκύλωνε μια ασπράδα

ίσως το αλάτι της, ίσως το φάσμα της.

Γ. Σεφέρης, Τρεις μούλες

La joie de vivre

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-
μαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-
σμαρίνια
- Μα που γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του
μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα
βότσαλα
Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.
Ακουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκκαλο άλλο
καλοκαίρι
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Η για να πας καβάλα στο μαϊστρο
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ- ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

Θυμήσου σώμα....

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,

όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,

θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·

πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

Ταλαίπωρο κράτος

Του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ' η πτώχεια

'Από υαλί χρωματιστό'

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

Άρχοντας

genesis.ee.auth.gr/dimakis/lexi/163/lex134.jpg

ενώ λοιπόν είμαι άρχοντας

και είμαι φτειαγμένος για τη διασκέδαση

η φύση με βάρυνε με τη μοίρα

να σκέφτομαι δραματικά

να μην ελευθερώνομαι από κάτι που κάνω

και αιώνια να δίνω λόγο για τις πράξεις μου

στην ανάγκη και μόνον αυτό

κάνει έναν άνθρωπο άνθρωπο

και μοναχά αυτές οι μαύρες σκέψεις

κάνουν αυτή την τάξη που ανήκω

αθάνατη.

Γιώργος Χειμωνάς - Ο εχθρός του Ποιητή

Στάδιο Δελφών

Αφού γυρίσαμε κάμποσο ανάμεσα στις πεσμένες κολόνες, κατεβήκαμε το απότομο μονοπάτι για το στάδιο εκεί ψηλά. Ο Κατσίμπαλης έβγαλε το παλτό του κι άρχισε να μετρά το στάδιο με μεγάλα βήματα από τη μια άκρη στην άλλη. Η σκηνοθεσία ήταν θεαματική.

Όπως ήταν φτειαγμένο ακριβώς κάτω από τη βουνοκορφή, έχεις την εντύπωση πως άμα έφταναν στο τέρμα, οι ηνίοχοι ωδηγούσαν τα άρματά τους πάνω από την κορυφή μεσα στο γαλάζιο αιθέρα.

Η ατμόσφαιρα είναι υπεράνθρωπη, σε μεθάει μέχρι να τρελαθείς....

ΧΕΝΡΙ ΜΙΛΛΕΡ- Ο κολοσσός του Μαρουσιού- Εκδόσεις Πλειάς

Ατέλειωτοι λυγμοί

Με αυτόν τον τρόπο θα τελειώσει το σύμπαν

Όχι με εκκωφαντικό θόρυβο, αλλά με ένα λυγμό.

T.S. Elliot